sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
Showing posts with label 09 CRITA CEKAK. Show all posts
Showing posts with label 09 CRITA CEKAK. Show all posts
Friday, May 4, 2012
SEPURA ….
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
“Pripun, mak?” pitakonku marang emak.
“Pripun apane?” emak genti takon.
“ Ampun ngoten ta, mak. Bapak niku sakniki empun kritis, napa emak boten mesakaken ?” anggonku takon dakati-ati banget supaya ora gawe nesune emak.
“Kritis ya ben, ora ya ben,” wangsulane emak isih panggah sengol, mratandhakake yen isih lara atine.
“Nggih ampun ngoten. Ampun ngantos kedlarung-dlarung ta. Sing empun nggih empun, ampun diterus-terusne. Mosok kaluputan digawa nganti tumekane pati ?” anggonku ngarih-arih marang emak supaya emak gelem menehi sepura marang bapak.
“Ya ben disangga dhewe .”
“Bapak niku, yen boten angsal sepurane sampayen, boten saged gangsar anggene lelaku,” kandhaku tetep ngati-ati supaya emak ora kagelan.
“Ya ben. Rak wis ana sing mateni.”
Aku kaget krungu wangsulane emak, banjur takon ,“Lha sing mateni sinten?”
“Ya malaekat.” wangsulane emak isih panggah atos wae.
“Yen malaekat pancen empun kuwajibane. Sampeyan boten sisah melok-melok. Kalih malih yen sampeyan melok – melok dadi seje perkarane. Bisa – bisa sampeyan mlebu penjara,” kandhaku.
“Lha ngapa aku melok – melok ? Wong lanang kok selawase urip bisane mung gawe larane ati wae. Aku melu bapakmu iku durung tau ngrasakake kepenak.”
Mentas emak kandha ngono aku meneng, emak uga meneng. Suwe aku lan emak mung meneng – menengan.Batinku satemene ya ngguyu krungu wangsulane emak sing kaya ngono, nanging kepriye, aku dhewe ora bisa nyalahake emak, mula guyuku mung dakempet wae.
Aku mono jejere mung anak mantu. Sing dakpek bojo anake wedok sing nomer loro. Emak neng omah urip ijen, ora ana sing ngopeni. Anak-anak wis padha mentas,. Lan wis gawe omah dhewe-dhewe. Dene bapak, saiki ngetutke bojone sing enom. Rehdene kahanan ekonomiku sakloron rada luwih apik tinimbang sedulur-sedulur liyane mula emak dakboyong menyang omahku. Sedulur-sedulur kabeh uga nyetujoni.
Pancene, tangkepe bapak marang emak iku kena diarani nggarang ati – ora mung manas ati – nalika bocah – bocah utawa anak-anake isih cilik – cilik, kaya – kaya bapak mung sakarepe dhewe wae. Nyambut gawe mung yen dhong gelem atine, kamangka bocah – bocah isih semega – seneng-senenge mangan sega – yen dhong atine padhang ya budhal nyambut gawe. Manawa dhong ora kalegan mung mlungker, sembujung turu ana omah. Tangi – tangi wis bar bedhug. Bubar tangi, yen durung ana cepakan kopi banjur muring – muring, samubarang dibanting. Piring, cangkir mung entek dianggo balang –balangan. Mula ora aneh yen ing omah kono asring ana piring terbang. Nganti barang-barang entek, paribasan cowek gopel wae ora duwe. Yen wis kaya mangkono iku, bisane emak mung nangis wae.
Pegaweyane bapak, sopir. Sopir, sopir pocokan, dudu sopir asli sing duwe cekelan montor dhewe. Lagi oleh cekelan montor yen sopir sing asli ora mlebu. Dadi kadhangkala sedina nyopir , telung dina nganggur, rong dina nyopir seminggu nunggu neng terminal, ngenteni yen bokmenawa ana sopir sing ora mlaku. Oleh dhuwit mung rog –rog asem. Ora mesthi saben dina nggawa dhuwit mulih. Kamangka sing ana omah – ya emak – ngarep – arep kayane. Bocah – bocah kemriyek njaluk mangan. Durung yen bocah – bocah njaluk dhuwit kanggo keperluan sekolah.
Lumrahe sopir, kulina mangan neng warung, arang – arang mangan ana omah. Unen – unene wong akeh, sopir iku yen dikerata basa lamun ngaso mampir. Kulina mangan enak. Ngendi ana warung enak mesthi diparani, nganti apal papane lan sakjenenge pisan warung sakabupaten. Apa maneh yen bakule ayu, wis ora gelem ngalih – ngalih saka papan kono sanajana sing dipangan wis entek suwe.
Emak, anggone nggagas bapak nganti kuru – ora kuru kurugan daging, nanging kuru kelangan daging, paribasan nganti kari lunglit, balung karo kulit. Mikir tindak –tanduke bapak lan mikir pangane bocah – bocah. Kadhang kala mak nyuut … thukul pikiran arep njaluk pegat wae tinimbang mung nglelara ati. Luwih enak urip ijen tinimbang duwe bojo mung nggarang ati. Nanging yen dipikir maneh, wong anak wis enem, apa ya mentas yen ngragadi mung ijen. Apa ya klakon anak-anake mengko padha ora sekolah ?
Anak enem, sing paling gedhe kelas telu SMP. Sedhela engkas arep ujian akhir. Sanajana wis oleh bantuan saka Negara nanging ya isih kudu ngetokake ragad maneh, wong sekolahane sekolah swasta. Durung ragad kanggo tour, sawise ujian. Sing nomer loro wedok – ya sing saiki dadi bojoku iku – jaman samono lagi kelas siji SMP . Sing anak nomer loro iki, bocahe meneng, ora kakehan polah , dhasare ayu pisan. Dedege lencir pakulitane kuning nemu giring. Mula anggonku ngesir ya wiwit cilik. Sing nomer telu, papat, lima isih sekolah ana SD, dene sing paling cilik wayahe sekolah TK nanging ora disekolahake, wong pancene sing dianggo ragad ora ana.
Mundhak dina kelakuwane bapak ora ana sudane, malah kepara tambah nemen. Wong – wong ing kampungku yen ngrasani bapak jarene iwak teri dipangan bandeng, ora mari malah tambah gendheng. Ciri wanci lelai ginawa mati, padatan utawa pakulinan ala ora mari – mari yen wonge ora mati. Kahanan kaya mangkono iku nganti bocah – bocah rampung anggone sekolah. Sing mbarep mung tutug SMP wae semono uga anak – anak liyane uga mung tamat SMP, kalebu uga bojoku, mung tamat SMP.
Lulus SMP bojoku langsung daklamar. Arep ngenteni apa ? Dientenana kareben rada gedhe wong ya ora bakal nerusake sekolah. Mula cepet – cepet dakjaluk, ben ora kedhisikan jaka liya. Wong sing ngesir dheweke ya akeh. Parikane, Gresik – Surabaya , yen kalah dhisik bakal ngresula.
Nalika aku nglamar ana prekara sethithik, bapak kandha bojoku oleh daklamar nanging kudu ngenteni mbakyune dhisik – jalaran mbakyune wektu iku durung payu.
“Yen kowe nglamar sing cilik ya aja dhisik ta, Mun. Wong mbakyune wae durung ana sing nakokake !” kandhane bapak marang aku.
“Lha pripun, pak ? Kula empun remen kalih adhik,” wangsulanku.
“Ya sing sabar ta. Ora susah grusa – grusu, kesusu iku arep ngapa ta ?”
“Kajeng kula niku nggih ndang-ndang ngoten. Wong kula nggih empun cekel gawe.”
“Bayarmu pira ta?” pitakone bapak.
“Nggih menawi namung nyekapi kabetahaning tiyang sakloron mawon, nggih cekap,” wangsulanku.
“Lha kowe apa gelem karo mbakyune ?. Yen kowe gelem aku malah mathuk. Ila-ilane wong kene kuwi, yen mantu ya kudu sing tuwa dhisik, ” calon bapak maratuwa nanting aku.
“Menawi kalih mbak, kula trimah boten.”
Aku dhewe yen karo mbakyune ora sreg lan ora duwe rasa seneng. Jan-jane mono mbakyune ya ayu, yen rupa mono ora nguciwani. Nanging piye maneh wong ati kadhung seneng karo adhine. Mula aku rada nyereng, sing dakkarepake adhine. Yen oleh ya adhine, yen ora oleh ya wis, aluwung ora sida.
Sawise kedadean iku aku ya tetep dolan menyang omahe calon bojoku – sanajana calon bapak maratuwa wis nolak – aku isih percaya yen lamaranku bakal ditrima. Temenan, nalika aku dolan mrana kaya adate, aku dijak omong - omongan maneh.,
“Ngene lho, Mun ,” bapak miwiti rembug. “Sesambunganmu karo adhikmu iku sajake wis ora kena dipisahake .”
“Terus pripun ?” pitakonku.
“Wong tuwamu sakloron kapan – kapan jaken mrene.”
“Menawi kula mawon napa boten cekap?”
“Ora ngono. Apa kowe wis ora duwe wong tuwa ?”
“Lha nggih teksih jangkep”
“Lha iya. Adat kalumrahan sing lumaku ing kene kuwi yen nglamar kudu wong tuwane. Adat kuwi aja ditinggalake ta !”
“Nggih,” atiku lan wis krasa seneng. Rasane mbedhodhog sagunung Merapi gedhene.
Sajake bapak rada kendho anggone mikukuhi panemune iku, mula banjur ngajokake sarat yaiku aku oleh nglamar nanging kudu menehi pitukon kanggo mbakyune. Aku langsung sanggup menehi pitukon marang mbakyune . sapanjaluke dakturuti. Kanggone bapak dhewe mbokmanawa uga bisa ngentheng – ngenthengake sanggan ekonomine kulawarga.
Dina candhake, bapak lan mbokku mertamu menyang nggone calon besan. Wis ora perlu dakcritake lelakon sateruse. Aku klakon dadi manten, nganti saiki iki.
Mbaleni critane bapak maratuwa, aku keri – keri krungu kabar sing ora ngepenakake ati, ujare bakul sinambewara, kabare radhio rusak, jarene bapak nduweni bedhangan. Malah – malah ana sing kandha bapak wis duwe anak umur setaun.
Krungu kabar kaya mangkono emak njur mencak – mencak. Saben dina anane mung muring – muring. Malah – malah anak – anake sing ora salah, ora ngerti kenthang – kimpule perkara uga melu diuring – uring. Samubarang ora ana sing bener lan ora ana sing pener.
“Piye , mas ?”pitakone bojoku sawijining dina..
“Apane ?”, pitakonku.
“Emak kuwi lho. Saben dina anane mung muring-muring wae,”
“Lha arep dikapakake ?” aku genti takon.
“Sing salah ki genah bapak. Awake dhewe katut diuring – uring.”
“Pancene wong kuwi yen lara atine rak ya ngono kuwi. Samubarang ora bener,” wangsulanku ngadhem-adhemi bojoku.
“Lha mbok digolekake srana kono”.
“Srana apa ?”
“Ya digolekne srana menyang wong tuwa apa nyang pak yai ngono”
“Prekara ngono iku ora cocog yen digolekake srana ngono kuwi.”
“Lha terus piye ?”
“Ya wis, mengko dakuruse “ kandhaku mungkasi rembug.
Lebar mangan sore, aku nemoni emak. Omongku dakarah – arah supaya ora natoni atine emak. Sawise lungguh aku banjur miwiti kandha.
“Bapak niku boten usah dipikir, wong pancene karepe empun ngoten”
“ Kowe ngomong kuwi gampang. Kowe ora ngrasakake. Sing ngrasakake iku aku. Lara atiku,” kandhane emak malah arep wiwit nesu.”Kowe ora ngerti, nalika bojomu isih cilik, bocah-bocah during ana sing mentas, dakrewangi kedhungsangan, paribasan sirah dienggo sikil sikil dienggo sirah nggolekke pangan bocah-bocah.”
“ Lha terus ?”
“ Coba gagasen. Saiki bareng bocah-bocah wis mentas njur arep rabi maneh kuwi, apa pantes ?”, emak mandheg sedhela anggone ngomong, njur diterusne maneh,”Lan manehe, umure wis pira? Umur wis anguk-anguk kubur wae duwe pokal gawe arep rabi maneh.”
“Nggih bok kersane. Sing ajeng rabi kersane rabi ta, mak”
“Jane ki, kowe kuwi mbela sapa, ta?” pitakone emak isih nesu.
“Kula niki boten mbela sinten-sinten. Kula niki namung mesakke emak. Boten kok mbela bapak ,” kandhaku tetep ngarih-arih supaya emak bisa lilih atine.
“Ya ora ngono kuwi carane,” kandhane emak isih tetep atos wae.
“Lha saniki napa sing ajeng dilampahi ?”
“Sesuk arep daklabrak”.
“Dilabrak ?”
“Iya. Bapakmu karo gendhakane arep dakunek – unekake.”
“Dilabrak nggih dilabrak, ning ditata dhisik.”
“Yen nganggo ditata kuwi jenenge ora nglabrak.”
“Terserah emak mawon. Karep kula ngaten, emak niku boten sisah mikir bapak. Mangan boten mangan melok kula. Nek namung ngopeni sampeyan mawon boten – boten nek kabotan. Cobi ta sampeyan tingali, awak sampeyan niku kantun balung kalih kulit jalaran mikiri bapak. Lha nggih mbok empun dijarne mawon.“
“Ora, sesuk aku tetep nglabrak.”
---0---
Awan bubar bedhug aku weruh emak mlaku mlangkah lawang mlebu omah, aku banjur takon, “Saking pundi, mak ?”
“Nglabrak,” wangsulane cekak.
“Terus ….. ?”
“Wis lega atiku. Lega atiku … bisa nglabrak bapakmu karo gendhakane.”
“Terus angsale napa ?”
“Olehe … ya lega”.
“Oleh-olehane rak namung ngoten ta ?” aku njur mbacutne omonganku,”Sampeyan wau boten oleh-oleh duren ta, mak ?”, aku ngguyoni emak.
“Wong bar nglabrak kon oleh-oleh duren ki piye ta karepmu ? Gendheng pa edan kowe kuwi ?”
“Eee…. Bokmenawa. Bar nglabrak terus mulih nggawa duren ngge putune. Nek sampeyan nggawa nggih pundi kula bencahe.” Aku tetep ngguyoni emak.
“Ra urus. Enek wong atine njelu ngene, malah ndhagel,”
“Mbok nggih empun ta, mak. Boten sisah ngurus niku bener sampeyan,” kandhaku.
“Ra arep ngomong karo kowe,” emak njur nglungani.
Dina – dina candhake ora ana owah- owahan, tetep kaya maune. Dina ganti minggu, minggu ganti wulan, wulan ganti taun kahanan tetep ora ana owah-owahan babar blas. Bapak wis ora nate mulih menyang omah. Mung kadhangkala bapak teka menyang omahku saperlu niliki putune lanang. Mbokmanawa wae kangen. Wani mlebu omah yen emak ngepasi ora ana omah.
--- 0 ---
“Pripun mak ?” pitakonku mbaleni rembug.
Anggonku ngarih-arih durung kasil. Aku wis kentekan akal kepriye anggonku kandha supaya emak gelem menehi sepura bapak.
“Ngaten lho mak. Niki nggih namung critane tiyang kathah. Tiyang mati niku nek boten angsal sepura, sajrone patang puluh dina rohe ajeng mulih. Nggoleki tiyang sing boten purun nyepura kaluputane. Pripun nek bapak mengke wangsul teng griya terus ngetoki sampeyan ?”
Emak mung meneng wae. Sajake nggagas- nggagas apa sing arep dilakoni. Ora suwe aku njur kandha maneh.
“Nggih nek rupane malih bagus utawa nggantheng kaya Janaka ngoten, boten napa – napa. Upami rupane niku malih dadi elek, napa sampeyan boten girap – girap?”
“He… piye ?” emak sajak kaget lan rada keweden.
“Pripun nek bapak niku mengke wangsul teng griya terus ngetoki sampeyan terus rupane malih dadi elek?” aku mbaleni kandhaku.
“Apa ya ngono ?”
“Sampeyan percaya nggih mangga, boten percaya nggih mangga. Terserah sampeyan. Niku naming critane tiyang-tiyang mawon. Kalih malih sing duwe wenang nyepura rak nggih namung sampeyan lho. Kula niki prenahe rak mung anak mantu. ”katone emak wis wiwit percaya marang omonganku.
“Ya wis. Yen ngono bapakmu daksepura.”
“Lha nggih ngoten,” kandhaku. Atiku krasa lega.
Temenan let sadina saka kedadean iku bapak tinggal donya.
Surabaya, 24 September 2011.
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
SEPURA ….
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
“Pripun, mak?” pitakonku marang emak.
“Pripun apane?” emak genti takon.
“ Ampun ngoten ta, mak. Bapak niku sakniki empun kritis, napa emak boten mesakaken ?” anggonku takon dakati-ati banget supaya ora gawe nesune emak.
“Kritis ya ben, ora ya ben,” wangsulane emak isih panggah sengol, mratandhakake yen isih lara atine.
“Nggih ampun ngoten. Ampun ngantos kedlarung-dlarung ta. Sing empun nggih empun, ampun diterus-terusne. Mosok kaluputan digawa nganti tumekane pati ?” anggonku ngarih-arih marang emak supaya emak gelem menehi sepura marang bapak.
“Ya ben disangga dhewe .”
“Bapak niku, yen boten angsal sepurane sampayen, boten saged gangsar anggene lelaku,” kandhaku tetep ngati-ati supaya emak ora kagelan.
“Ya ben. Rak wis ana sing mateni.”
Aku kaget krungu wangsulane emak, banjur takon ,“Lha sing mateni sinten?”
“Ya malaekat.” wangsulane emak isih panggah atos wae.
“Yen malaekat pancen empun kuwajibane. Sampeyan boten sisah melok-melok. Kalih malih yen sampeyan melok – melok dadi seje perkarane. Bisa – bisa sampeyan mlebu penjara,” kandhaku.
“Lha ngapa aku melok – melok ? Wong lanang kok selawase urip bisane mung gawe larane ati wae. Aku melu bapakmu iku durung tau ngrasakake kepenak.”
Mentas emak kandha ngono aku meneng, emak uga meneng. Suwe aku lan emak mung meneng – menengan.Batinku satemene ya ngguyu krungu wangsulane emak sing kaya ngono, nanging kepriye, aku dhewe ora bisa nyalahake emak, mula guyuku mung dakempet wae.
Aku mono jejere mung anak mantu. Sing dakpek bojo anake wedok sing nomer loro. Emak neng omah urip ijen, ora ana sing ngopeni. Anak-anak wis padha mentas,. Lan wis gawe omah dhewe-dhewe. Dene bapak, saiki ngetutke bojone sing enom. Rehdene kahanan ekonomiku sakloron rada luwih apik tinimbang sedulur-sedulur liyane mula emak dakboyong menyang omahku. Sedulur-sedulur kabeh uga nyetujoni.
Pancene, tangkepe bapak marang emak iku kena diarani nggarang ati – ora mung manas ati – nalika bocah – bocah utawa anak-anake isih cilik – cilik, kaya – kaya bapak mung sakarepe dhewe wae. Nyambut gawe mung yen dhong gelem atine, kamangka bocah – bocah isih semega – seneng-senenge mangan sega – yen dhong atine padhang ya budhal nyambut gawe. Manawa dhong ora kalegan mung mlungker, sembujung turu ana omah. Tangi – tangi wis bar bedhug. Bubar tangi, yen durung ana cepakan kopi banjur muring – muring, samubarang dibanting. Piring, cangkir mung entek dianggo balang –balangan. Mula ora aneh yen ing omah kono asring ana piring terbang. Nganti barang-barang entek, paribasan cowek gopel wae ora duwe. Yen wis kaya mangkono iku, bisane emak mung nangis wae.
Pegaweyane bapak, sopir. Sopir, sopir pocokan, dudu sopir asli sing duwe cekelan montor dhewe. Lagi oleh cekelan montor yen sopir sing asli ora mlebu. Dadi kadhangkala sedina nyopir , telung dina nganggur, rong dina nyopir seminggu nunggu neng terminal, ngenteni yen bokmenawa ana sopir sing ora mlaku. Oleh dhuwit mung rog –rog asem. Ora mesthi saben dina nggawa dhuwit mulih. Kamangka sing ana omah – ya emak – ngarep – arep kayane. Bocah – bocah kemriyek njaluk mangan. Durung yen bocah – bocah njaluk dhuwit kanggo keperluan sekolah.
Lumrahe sopir, kulina mangan neng warung, arang – arang mangan ana omah. Unen – unene wong akeh, sopir iku yen dikerata basa lamun ngaso mampir. Kulina mangan enak. Ngendi ana warung enak mesthi diparani, nganti apal papane lan sakjenenge pisan warung sakabupaten. Apa maneh yen bakule ayu, wis ora gelem ngalih – ngalih saka papan kono sanajana sing dipangan wis entek suwe.
Emak, anggone nggagas bapak nganti kuru – ora kuru kurugan daging, nanging kuru kelangan daging, paribasan nganti kari lunglit, balung karo kulit. Mikir tindak –tanduke bapak lan mikir pangane bocah – bocah. Kadhang kala mak nyuut … thukul pikiran arep njaluk pegat wae tinimbang mung nglelara ati. Luwih enak urip ijen tinimbang duwe bojo mung nggarang ati. Nanging yen dipikir maneh, wong anak wis enem, apa ya mentas yen ngragadi mung ijen. Apa ya klakon anak-anake mengko padha ora sekolah ?
Anak enem, sing paling gedhe kelas telu SMP. Sedhela engkas arep ujian akhir. Sanajana wis oleh bantuan saka Negara nanging ya isih kudu ngetokake ragad maneh, wong sekolahane sekolah swasta. Durung ragad kanggo tour, sawise ujian. Sing nomer loro wedok – ya sing saiki dadi bojoku iku – jaman samono lagi kelas siji SMP . Sing anak nomer loro iki, bocahe meneng, ora kakehan polah , dhasare ayu pisan. Dedege lencir pakulitane kuning nemu giring. Mula anggonku ngesir ya wiwit cilik. Sing nomer telu, papat, lima isih sekolah ana SD, dene sing paling cilik wayahe sekolah TK nanging ora disekolahake, wong pancene sing dianggo ragad ora ana.
Mundhak dina kelakuwane bapak ora ana sudane, malah kepara tambah nemen. Wong – wong ing kampungku yen ngrasani bapak jarene iwak teri dipangan bandeng, ora mari malah tambah gendheng. Ciri wanci lelai ginawa mati, padatan utawa pakulinan ala ora mari – mari yen wonge ora mati. Kahanan kaya mangkono iku nganti bocah – bocah rampung anggone sekolah. Sing mbarep mung tutug SMP wae semono uga anak – anak liyane uga mung tamat SMP, kalebu uga bojoku, mung tamat SMP.
Lulus SMP bojoku langsung daklamar. Arep ngenteni apa ? Dientenana kareben rada gedhe wong ya ora bakal nerusake sekolah. Mula cepet – cepet dakjaluk, ben ora kedhisikan jaka liya. Wong sing ngesir dheweke ya akeh. Parikane, Gresik – Surabaya , yen kalah dhisik bakal ngresula.
Nalika aku nglamar ana prekara sethithik, bapak kandha bojoku oleh daklamar nanging kudu ngenteni mbakyune dhisik – jalaran mbakyune wektu iku durung payu.
“Yen kowe nglamar sing cilik ya aja dhisik ta, Mun. Wong mbakyune wae durung ana sing nakokake !” kandhane bapak marang aku.
“Lha pripun, pak ? Kula empun remen kalih adhik,” wangsulanku.
“Ya sing sabar ta. Ora susah grusa – grusu, kesusu iku arep ngapa ta ?”
“Kajeng kula niku nggih ndang-ndang ngoten. Wong kula nggih empun cekel gawe.”
“Bayarmu pira ta?” pitakone bapak.
“Nggih menawi namung nyekapi kabetahaning tiyang sakloron mawon, nggih cekap,” wangsulanku.
“Lha kowe apa gelem karo mbakyune ?. Yen kowe gelem aku malah mathuk. Ila-ilane wong kene kuwi, yen mantu ya kudu sing tuwa dhisik, ” calon bapak maratuwa nanting aku.
“Menawi kalih mbak, kula trimah boten.”
Aku dhewe yen karo mbakyune ora sreg lan ora duwe rasa seneng. Jan-jane mono mbakyune ya ayu, yen rupa mono ora nguciwani. Nanging piye maneh wong ati kadhung seneng karo adhine. Mula aku rada nyereng, sing dakkarepake adhine. Yen oleh ya adhine, yen ora oleh ya wis, aluwung ora sida.
Sawise kedadean iku aku ya tetep dolan menyang omahe calon bojoku – sanajana calon bapak maratuwa wis nolak – aku isih percaya yen lamaranku bakal ditrima. Temenan, nalika aku dolan mrana kaya adate, aku dijak omong - omongan maneh.,
“Ngene lho, Mun ,” bapak miwiti rembug. “Sesambunganmu karo adhikmu iku sajake wis ora kena dipisahake .”
“Terus pripun ?” pitakonku.
“Wong tuwamu sakloron kapan – kapan jaken mrene.”
“Menawi kula mawon napa boten cekap?”
“Ora ngono. Apa kowe wis ora duwe wong tuwa ?”
“Lha nggih teksih jangkep”
“Lha iya. Adat kalumrahan sing lumaku ing kene kuwi yen nglamar kudu wong tuwane. Adat kuwi aja ditinggalake ta !”
“Nggih,” atiku lan wis krasa seneng. Rasane mbedhodhog sagunung Merapi gedhene.
Sajake bapak rada kendho anggone mikukuhi panemune iku, mula banjur ngajokake sarat yaiku aku oleh nglamar nanging kudu menehi pitukon kanggo mbakyune. Aku langsung sanggup menehi pitukon marang mbakyune . sapanjaluke dakturuti. Kanggone bapak dhewe mbokmanawa uga bisa ngentheng – ngenthengake sanggan ekonomine kulawarga.
Dina candhake, bapak lan mbokku mertamu menyang nggone calon besan. Wis ora perlu dakcritake lelakon sateruse. Aku klakon dadi manten, nganti saiki iki.
Mbaleni critane bapak maratuwa, aku keri – keri krungu kabar sing ora ngepenakake ati, ujare bakul sinambewara, kabare radhio rusak, jarene bapak nduweni bedhangan. Malah – malah ana sing kandha bapak wis duwe anak umur setaun.
Krungu kabar kaya mangkono emak njur mencak – mencak. Saben dina anane mung muring – muring. Malah – malah anak – anake sing ora salah, ora ngerti kenthang – kimpule perkara uga melu diuring – uring. Samubarang ora ana sing bener lan ora ana sing pener.
“Piye , mas ?”pitakone bojoku sawijining dina..
“Apane ?”, pitakonku.
“Emak kuwi lho. Saben dina anane mung muring-muring wae,”
“Lha arep dikapakake ?” aku genti takon.
“Sing salah ki genah bapak. Awake dhewe katut diuring – uring.”
“Pancene wong kuwi yen lara atine rak ya ngono kuwi. Samubarang ora bener,” wangsulanku ngadhem-adhemi bojoku.
“Lha mbok digolekake srana kono”.
“Srana apa ?”
“Ya digolekne srana menyang wong tuwa apa nyang pak yai ngono”
“Prekara ngono iku ora cocog yen digolekake srana ngono kuwi.”
“Lha terus piye ?”
“Ya wis, mengko dakuruse “ kandhaku mungkasi rembug.
Lebar mangan sore, aku nemoni emak. Omongku dakarah – arah supaya ora natoni atine emak. Sawise lungguh aku banjur miwiti kandha.
“Bapak niku boten usah dipikir, wong pancene karepe empun ngoten”
“ Kowe ngomong kuwi gampang. Kowe ora ngrasakake. Sing ngrasakake iku aku. Lara atiku,” kandhane emak malah arep wiwit nesu.”Kowe ora ngerti, nalika bojomu isih cilik, bocah-bocah during ana sing mentas, dakrewangi kedhungsangan, paribasan sirah dienggo sikil sikil dienggo sirah nggolekke pangan bocah-bocah.”
“ Lha terus ?”
“ Coba gagasen. Saiki bareng bocah-bocah wis mentas njur arep rabi maneh kuwi, apa pantes ?”, emak mandheg sedhela anggone ngomong, njur diterusne maneh,”Lan manehe, umure wis pira? Umur wis anguk-anguk kubur wae duwe pokal gawe arep rabi maneh.”
“Nggih bok kersane. Sing ajeng rabi kersane rabi ta, mak”
“Jane ki, kowe kuwi mbela sapa, ta?” pitakone emak isih nesu.
“Kula niki boten mbela sinten-sinten. Kula niki namung mesakke emak. Boten kok mbela bapak ,” kandhaku tetep ngarih-arih supaya emak bisa lilih atine.
“Ya ora ngono kuwi carane,” kandhane emak isih tetep atos wae.
“Lha saniki napa sing ajeng dilampahi ?”
“Sesuk arep daklabrak”.
“Dilabrak ?”
“Iya. Bapakmu karo gendhakane arep dakunek – unekake.”
“Dilabrak nggih dilabrak, ning ditata dhisik.”
“Yen nganggo ditata kuwi jenenge ora nglabrak.”
“Terserah emak mawon. Karep kula ngaten, emak niku boten sisah mikir bapak. Mangan boten mangan melok kula. Nek namung ngopeni sampeyan mawon boten – boten nek kabotan. Cobi ta sampeyan tingali, awak sampeyan niku kantun balung kalih kulit jalaran mikiri bapak. Lha nggih mbok empun dijarne mawon.“
“Ora, sesuk aku tetep nglabrak.”
---0---
Awan bubar bedhug aku weruh emak mlaku mlangkah lawang mlebu omah, aku banjur takon, “Saking pundi, mak ?”
“Nglabrak,” wangsulane cekak.
“Terus ….. ?”
“Wis lega atiku. Lega atiku … bisa nglabrak bapakmu karo gendhakane.”
“Terus angsale napa ?”
“Olehe … ya lega”.
“Oleh-olehane rak namung ngoten ta ?” aku njur mbacutne omonganku,”Sampeyan wau boten oleh-oleh duren ta, mak ?”, aku ngguyoni emak.
“Wong bar nglabrak kon oleh-oleh duren ki piye ta karepmu ? Gendheng pa edan kowe kuwi ?”
“Eee…. Bokmenawa. Bar nglabrak terus mulih nggawa duren ngge putune. Nek sampeyan nggawa nggih pundi kula bencahe.” Aku tetep ngguyoni emak.
“Ra urus. Enek wong atine njelu ngene, malah ndhagel,”
“Mbok nggih empun ta, mak. Boten sisah ngurus niku bener sampeyan,” kandhaku.
“Ra arep ngomong karo kowe,” emak njur nglungani.
Dina – dina candhake ora ana owah- owahan, tetep kaya maune. Dina ganti minggu, minggu ganti wulan, wulan ganti taun kahanan tetep ora ana owah-owahan babar blas. Bapak wis ora nate mulih menyang omah. Mung kadhangkala bapak teka menyang omahku saperlu niliki putune lanang. Mbokmanawa wae kangen. Wani mlebu omah yen emak ngepasi ora ana omah.
--- 0 ---
“Pripun mak ?” pitakonku mbaleni rembug.
Anggonku ngarih-arih durung kasil. Aku wis kentekan akal kepriye anggonku kandha supaya emak gelem menehi sepura bapak.
“Ngaten lho mak. Niki nggih namung critane tiyang kathah. Tiyang mati niku nek boten angsal sepura, sajrone patang puluh dina rohe ajeng mulih. Nggoleki tiyang sing boten purun nyepura kaluputane. Pripun nek bapak mengke wangsul teng griya terus ngetoki sampeyan ?”
Emak mung meneng wae. Sajake nggagas- nggagas apa sing arep dilakoni. Ora suwe aku njur kandha maneh.
“Nggih nek rupane malih bagus utawa nggantheng kaya Janaka ngoten, boten napa – napa. Upami rupane niku malih dadi elek, napa sampeyan boten girap – girap?”
“He… piye ?” emak sajak kaget lan rada keweden.
“Pripun nek bapak niku mengke wangsul teng griya terus ngetoki sampeyan terus rupane malih dadi elek?” aku mbaleni kandhaku.
“Apa ya ngono ?”
“Sampeyan percaya nggih mangga, boten percaya nggih mangga. Terserah sampeyan. Niku naming critane tiyang-tiyang mawon. Kalih malih sing duwe wenang nyepura rak nggih namung sampeyan lho. Kula niki prenahe rak mung anak mantu. ”katone emak wis wiwit percaya marang omonganku.
“Ya wis. Yen ngono bapakmu daksepura.”
“Lha nggih ngoten,” kandhaku. Atiku krasa lega.
Temenan let sadina saka kedadean iku bapak tinggal donya.
Surabaya, 24 September 2011.
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
Wednesday, March 2, 2011
BU GURU NELLY
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
Dedeg piadege ora dhuwur ya ora endhek, kepara sedheng. Yen campur sing dhuwur ora katon endhek, yen campur sing endhek ora ketara dhuwur. Ayu, ora, elek ya ora, ya tiba sedheng. Nanging lamun mesem, biyuuuh, angujiwat njalari ati sing ora kuwat. Wong wadon wae yen nyawang padha kesengsem, apa maneh wong lanang, mesthi kegiwang. Lali anak lali bojo, lali maratuwa, lali tangga apa maneh dulur, wis ora eling blas.
Rema memak ngembang bakung, jangganya mangulan-ulan, payudara anyengkir gadhing, bangkekan merit anawon kemit, bokonge bunder amanjang ilang, lamun cinandra tan sewah putri sekar kedhaton, mengkono candrane si dhalang. Ning yen kandhane bocah-bocah saiki --bodine nggitar.
Jenenge asli Dyah Retnaningsih, sing kondhang nganggo jeneng singlon Nelly --nenek lincah. Diparabi kaya mangkono ora nesu, jalaran ya jeneng kuwi sing marahi dheweke kondhang teka ngendi-endi. Jeneng komersial. Diparabi nenek jalaran wis duwe putu. Jalaran pakulinane ambyur neng jagading seni mula pasuryane isih katon enom. Upamane ditandhingake karo sing umur telungpuluhan wae ora bakal kalah. Dhasar pinter ngadi sarira, dandan, mula ora aneh ana yen ana jaka sing kepencut.
Pegaweyane sing baku dadi guru SD. Karo aku sa sekolahan. Mula aku ya sering ketemu. Sejene dadi guru dheweke dadi penyanyi. Ora aneh yen digoleki ing omahe arang-arang ketemu. Jalaran asring ditanggap mrana-mrana. Wayah wulan Sapar, Mulud utawa Besar, wulan becik kanggone wong duwe gawe, arang nate ana omah. Wong super sibuk.
“Mau bengi bubar manggung ya bu ?”pitakone bu Narti nalika kumpul sadurunge mulang ana ing kantor guru.
“Iya, bu. “wangsulane bu Nelly
“Yen bar manggung ngono kuwi, njenengan apa ra kesel ?”
“Ya kesel bu. Rasane awak kaya remuk.”
“Lha ngono kok ya dilakoni lho?”
“Piye maneh, wong aku ya seneng,” wangsulane bu Nelly manehi alesan.
Pancen wong seneng iku ora kena dipaido. Seneng marang samubarang apa bae. Sakehing cara, bandha, donya, tenaga lan ragad digunakake kanggo nguber kasenengan. Seneng bal-balan, ora eman yen ngetokake dhuwit kanggo tuku karcis bal, sanajan anake durung ditukokake susu. Malah-malah mung kanggo tuku karcis wae direwangi suk-sukan, jorog-jorogan, nginep klungsaran neng stadion kamangka oleh-olehane mung voucher. Kanggo ijol karcis asline isih kudu antri maneh. Malah ana sing antri karcis semaput nganti tumekane tiwas. Kanggone wong sing ora seneng bal-balan, kahanan kaya mengkono iku aneh. Mung prekara bal-balan wae kok direwangi nganti tumekane pati, mbok ya uwis , nonton neng TV rak ya padha wae, yen cilaka sing rugi ya awake dhewe.
Pancene rada aneh bangsane awake dhewe iki, mung adol karcis bal wae kok ya ora bisa. Apa maneh ngurusi bal-balane. Karo maneh saiki akeh “pecinta bal” padha demo, supaya penguruse bal-balan mundur. Meh saben kutha ana demo bal. Mung prekara bal wae bisa ngoregake negara.
Jane-jane mono bal-balan iku salah sijine cabang olah raga utawa sport, sing nengenake sportifitas. Ning penguruse – yen miturut aku -- ora sportif. Alesane werna-werna. Pancene yen wis suwe anggone mimpin nanging ora nduweni prestasi, luwih becik mundur wae. Ora gelem mundur kuwi apa sing digondheli ? Lha yen pancen bisa korupsi neng bal-balan ye embuh ? Apa pancene ana aturane sing ngandhakake pengurus kudu seumur hidup ? Yen pancene ora ana, ya kudu mawas dhiri, legawa, pasrahna marang wong sing luwih ngerti lan bisa ngatur bal-balan.
Seneng bandha donya uga mangkono. Nyambut gawe paribasan sikil digawe endhas, endhas digawe sikil, sing dipikir mung numpuk badha. Dhuwite ora nate kecer. Saking gemine keladuk cethil. Ora gelem nanjakake dhuwit yen pancen ora ana keperluan sing penting banget. Dhuwit oleh-olehane diperdil tliti banget. Asile, sebageyan kanggo mangan, sebageyan kanggo kebutuhane anak sekolah, sebageyan kanggo jaga-jaga manawa awake lara, kanggo tuku jamune, lan sebageyan kudu ana sing disimpen minangka celengan tembe mburi. Weteng ditaleni singset nganti kaya-kaya ora bisa ambegan. Jaaan adil banget. Kaya dongenge bangsa Cina – para Hoakiau -- nalika sepisanan ngajawa. Pangan saben dinane mung bubur nyel. Ora mangan – mangan sega yen durung bisa gawe omah gedhong. Pancen uripe ya kepenak, saka jalaran anggone setiti sarta nyambut gawe mempeng.
Bu Guru Nelly seneng neng babagan seni, seni campursari. Kegiatan saben dinane ora ana lerene. Esuk mulang, sore isih ngelesi privat, bengi latihan campursari. Apa maneh yen arep ana tanggapan, saben bengi kudu latihan. Mula ora mokal yen awake krasa kesel. Kanggo njaga supaya awake fit mula kerep ngombe jamu. Langganane jamu ngarep pasar gedhe.
Kumpulane campursari Bu Nelly durung patia gedhe, nanging wis wiwit dingerteni tangga teparo. Bu Nelly nduweni swara sing becik. Yen dirungokake sarta dilaras swarane nggrantang turut usuk. Mula wiwit asring ditanggap wong duwe gawe. Bubar tanggapan atine seneng banget. Ora muspra anggone latihan saben wengi.
“Aku ki gumun lho bu. Panjenengan wis duwe putu, ning awake kok kaya isih umur telungpuluhan ki resepe apa bu ?” pitakone kanca nalika lungguhan ing ruang guru.
“Apa lho, lha biyasa wae “, wangsulane bu Nelly.
“Ora duwe resep khusus ngono ta ?”
“Resep khusus apa lho. Pokoke seneng, ati ayem, ora mikir sing aneh-aneh. Rak ya wis”, kandhane bu Nelly karo nyepakake buku-buku sing kanggo mulang. Anggone ngomong banjur diterusake, “Ngene lho bu. Wong ambyur ing jagading seni iku nganggo paugeran telung prekara yaiku : wiraga, wirama, lan wirasa.”
“Apa kuwi ?”, bu Narti nyelani.
“Wiraga, solah bawane awak utawa raga nalika nembang. Wong nembang iku ora kena kaku njekengkeng, kaya wong ngeden. Paugeran iku kudu digatekake temenan. Mula wong sing ambyur ing jagading seni kudu ngudi supaya awake tetep seger. Aja nganti kuru- kurune semangka”
“Maksude ?”
“Yaaa, kaya tong ngglundhung.” Kanca-kanca padha mesem.
“Wirama ?”
“Penyanyi kudu ngerti iramane tembang, endhek dhuwure swara, not, pathet utawa kunci. Swarane aja nganti blero,. Dene wirasa, bisa ngematake utawa ngrasakake isine utawa surasane tembang. Bisa mbedakake lagu sing gembira karo lagu sing agawe trenyuhing ati. Lan iku diwahyake ing praen utawa pasemon, yen basa Indonesiane mimik”.
“Waaah, esuk-esuk wis dha kuliah seni ta ki mau ?”, kandhane pak Hardi sing wiwit mau mung meneng wae.
“Timbang ngrasani alane uwong, rak marahi dosa ta, pak”, kandhane bu Narti.
“Wis saiki dha ndang mulang, kae lho wis bel.”
Bapak lan bu guru padha enggal-enggal tindak menyang kelase dhewe-dhewe.
Karo mlaku menyang kelas, aku nggagas omongane bu Nelly, wirama, wiraga, lan wirasa. Saupama maknane dijembarake, bisa kanggo paugeran manungsa urip neng alam donya. Manungsa urip manut wiramaning alam, kang digarisake dening Gusti Kang Maha Kuwasa. Alaming bocah iya kudu dilakoni kaya dene bocah. Alame wong diwasa lan alame wong tuwa, iya kudu dilakoni kaya dene wong diwasa sarta wong tuwa. Wong tuwa iku sabisa-bisa kudu nyedhaki marang kang Maha Kuwasa. Tuwa iku yen dikerata basa dadi kari ngenteni metune nyawa. Tindak satindak, tembung satembung kudu tansah dijaga. Aja nganti nglarani atine liyan. Pancene ya ana wong tuwa sing ora bisa dadi tuwa. Tingkah lakune isih kaya bocah wae. Manungsa ora bakal bisa ngowahi kodrat.
Wiraga, manungsa dititahake urip neng alam donya, wiwit ana ing guwa garbaning ibu sangang wulan sepuluh dina, banjur lair cenger ngerti alam padhang, anduweni raga kang ringkih. Dening ibu didama-dama, diopeni, digegulang lan digulawenthah supaya ing tembe mburine bisa dadi manungsa kang utama, bisa njunjung drajate wong tuwa, migunani tumrap nusa, bangsa, agama sarta negara, kaya sing disorahake dening mbah Modin nalika maringi ular-ular jagong bayen pitung bengine.
Jejer dadi bocah tumekane diwasa, otot bayune tambah dina tambah rosa , wasana dadi bocah kang jangkep dadi manungsa kang sampurna. Sing lanang dadi manungsa kang gagah prakosa, dene sing wadon mencarake kasulistyane, mencorong prabane. Mratandhani yen wus samekta mencarake wiji supaya bisaa babar, mekar mratah ing saindenging bumi.
Lamun umur setengah abad mendhuwur sing maune otot bayune rosa gagah prakosa, bayune saya suda, banjur bali ringkih kaya bocah cilik maneh. Ing wasana bali sowan marang pangayunaning Pangeran. Ya iki sing diarani sangkan paraning dumadi – samubarang kang asale tuwuh saka Gusti banjur bali menyang pangayunaning Gusti maneh.
Wirasa, praboting urip kang tumanduke ana ing sajroning ati. Manungsa bisa mahyakake rasa seneng lan susah, enak lan kepenak, tresna lan gething. Saben manungsa mesthi kedunungan rasa. Mung manungsa ora mesthi ngerti lan weruh marang dununge lan tumanduke rasa sejati sejatining rasa. Mula bab iki manungsa perlu ngudi lan ngupaya ana ngendi dununge lan tumanduke rasa sejati mau.
Saben manungsa mesthi kepingin enak lan kepenak. Satemene rasa enak lan kepenak iku mung saka condhonging rasa. Rasaning rasa antarane manungsa siji lan sijine ora bakal padha. Ana pawongan sing bisa ngrasakake enak lan kepenak kanggone barang utawa kahanan nanging seje karo wong liyane. Kamangka barang utawa kahanan sing dirasakake mau padha.
Mula yen miturut pamanggihe KGPAA Mangkunagara IV manungsa urip -- ora mung kanggo para panguwasa utawa pejabat --- kudu tansah amemangun karyenak tyasing sasama. Sapa kang bisa ngepenakake rasaning atine wong liya, bakal disuyuti lan dikurmati ing jagading pasrawungan.
Ora krasa aku wis tekan ngarep kelasku. Aku banjur mlebu, mulang murid-muridku.
--- 0 ---
Aku satemene dadi penggemar berate bu Nelly. Saben bu Nelly manggung ora nate absen nonton. Ana ngendi anggone manggung aku ya mesthi nonton. Paribasan tanggapan menyang leng semut, aku ya mesthi nonton. Aku pancen seneng karo bu Nelly.
Nuju sawijining dina, sabubare rapat guru , ana kesempatan omong-omongan wong loro. Sauntara ora ana kanca liya, aku takon marang bu Nelly.
“Bu, panjenengan ora kepingin krama maneh ta ?” pitakonku marang bu Nelly.
“Ya isih pak, ngapa ta ?”
“Ya ra ngapa-ngapa. Aku ki rak dhudha ...” durung tutug anggonku kandha wis disaut dhisik.
“Ra sah macem-macem, aku wis duwe pacar,” wangsulane rada sengol.
“O, ya uwis,” aku banjur klithih-klithih nglungani.
Bubar kedadean dina iku ana owah-owahan anyar. Lageyane bu Nelly seje karo biasane. Saben esuk hp ne wis muni klinthing-klinthing. Wiwit teka dhog neng sekolahan nganti bel mlebu kelas, hp wis muni ora kurang ping sepuluh. Kanca-kanca nganti apal. Saben hp ne bu Nelly muni kanca-kanca padha alok, “Hallo, panggilan pacar “. Dilokake kaya megkono bu Nelly mung mesem wae.
Aku dhewe satemene ya krasa yen bu Nelly kepingin nuduhake pacare marang aku, karo sajak ..... ngece. Aku nya mung trima meneng. Arep ngapa ? Sanajanta ing jeroning atiku krasa mangkel.
--O—
Liburan semesteran wis kliwat. Bocah-bocah wis padha sekolah maneh kaya adat saben. Plataran sekolahan rame bocah-bocah padha playon. Kabeh padha katon seneng, miwiti semesteran anyar. Ora suwe bu Nelly rawuh. Ora kaya biasane. Biasane nitih sepedhah montor saiki mung nitih becak wae. Mlebu ruang guru mripate katon kaca-kaca.
“Ana apa, bu. Sajake kok katon sedhih ?” patakone bu Narti kanca kenthele.
“Aku kapusan,” wangsulane bu Nelly.
“Kapusan apa?”
“Pacarku .......”
“Pacare kena ngapa ?”
“Dheweke nyilih dhuwit limang yuta jarene kanggo ngurus surat.”
“Lha terus ....”
“Ya daksilihi,” wangsulane bu Nelly.
“Terus ....”
“Nganti saiki ora bali-bali.”
Kanca-kanca mung meneng wae, kabeh padha pandeng-pandengan.
“Ra sah dipikir, bu. Dhuwit kena digoleki..”bu Narti ngedhem-edhemi.
“Ora dipikir piye ?. Wong sepedhah montorku ya katut.”
“Haaah.” Aku mlenggong. Batinku ..........
Surabaya, 1 Maret 2011.
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
BU GURU NELLY
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
Dedeg piadege ora dhuwur ya ora endhek, kepara sedheng. Yen campur sing dhuwur ora katon endhek, yen campur sing endhek ora ketara dhuwur. Ayu, ora, elek ya ora, ya tiba sedheng. Nanging lamun mesem, biyuuuh, angujiwat njalari ati sing ora kuwat. Wong wadon wae yen nyawang padha kesengsem, apa maneh wong lanang, mesthi kegiwang. Lali anak lali bojo, lali maratuwa, lali tangga apa maneh dulur, wis ora eling blas.
Rema memak ngembang bakung, jangganya mangulan-ulan, payudara anyengkir gadhing, bangkekan merit anawon kemit, bokonge bunder amanjang ilang, lamun cinandra tan sewah putri sekar kedhaton, mengkono candrane si dhalang. Ning yen kandhane bocah-bocah saiki --bodine nggitar.
Jenenge asli Dyah Retnaningsih, sing kondhang nganggo jeneng singlon Nelly --nenek lincah. Diparabi kaya mangkono ora nesu, jalaran ya jeneng kuwi sing marahi dheweke kondhang teka ngendi-endi. Jeneng komersial. Diparabi nenek jalaran wis duwe putu. Jalaran pakulinane ambyur neng jagading seni mula pasuryane isih katon enom. Upamane ditandhingake karo sing umur telungpuluhan wae ora bakal kalah. Dhasar pinter ngadi sarira, dandan, mula ora aneh ana yen ana jaka sing kepencut.
Pegaweyane sing baku dadi guru SD. Karo aku sa sekolahan. Mula aku ya sering ketemu. Sejene dadi guru dheweke dadi penyanyi. Ora aneh yen digoleki ing omahe arang-arang ketemu. Jalaran asring ditanggap mrana-mrana. Wayah wulan Sapar, Mulud utawa Besar, wulan becik kanggone wong duwe gawe, arang nate ana omah. Wong super sibuk.
“Mau bengi bubar manggung ya bu ?”pitakone bu Narti nalika kumpul sadurunge mulang ana ing kantor guru.
“Iya, bu. “wangsulane bu Nelly
“Yen bar manggung ngono kuwi, njenengan apa ra kesel ?”
“Ya kesel bu. Rasane awak kaya remuk.”
“Lha ngono kok ya dilakoni lho?”
“Piye maneh, wong aku ya seneng,” wangsulane bu Nelly manehi alesan.
Pancen wong seneng iku ora kena dipaido. Seneng marang samubarang apa bae. Sakehing cara, bandha, donya, tenaga lan ragad digunakake kanggo nguber kasenengan. Seneng bal-balan, ora eman yen ngetokake dhuwit kanggo tuku karcis bal, sanajan anake durung ditukokake susu. Malah-malah mung kanggo tuku karcis wae direwangi suk-sukan, jorog-jorogan, nginep klungsaran neng stadion kamangka oleh-olehane mung voucher. Kanggo ijol karcis asline isih kudu antri maneh. Malah ana sing antri karcis semaput nganti tumekane tiwas. Kanggone wong sing ora seneng bal-balan, kahanan kaya mengkono iku aneh. Mung prekara bal-balan wae kok direwangi nganti tumekane pati, mbok ya uwis , nonton neng TV rak ya padha wae, yen cilaka sing rugi ya awake dhewe.
Pancene rada aneh bangsane awake dhewe iki, mung adol karcis bal wae kok ya ora bisa. Apa maneh ngurusi bal-balane. Karo maneh saiki akeh “pecinta bal” padha demo, supaya penguruse bal-balan mundur. Meh saben kutha ana demo bal. Mung prekara bal wae bisa ngoregake negara.
Jane-jane mono bal-balan iku salah sijine cabang olah raga utawa sport, sing nengenake sportifitas. Ning penguruse – yen miturut aku -- ora sportif. Alesane werna-werna. Pancene yen wis suwe anggone mimpin nanging ora nduweni prestasi, luwih becik mundur wae. Ora gelem mundur kuwi apa sing digondheli ? Lha yen pancen bisa korupsi neng bal-balan ye embuh ? Apa pancene ana aturane sing ngandhakake pengurus kudu seumur hidup ? Yen pancene ora ana, ya kudu mawas dhiri, legawa, pasrahna marang wong sing luwih ngerti lan bisa ngatur bal-balan.
Seneng bandha donya uga mangkono. Nyambut gawe paribasan sikil digawe endhas, endhas digawe sikil, sing dipikir mung numpuk badha. Dhuwite ora nate kecer. Saking gemine keladuk cethil. Ora gelem nanjakake dhuwit yen pancen ora ana keperluan sing penting banget. Dhuwit oleh-olehane diperdil tliti banget. Asile, sebageyan kanggo mangan, sebageyan kanggo kebutuhane anak sekolah, sebageyan kanggo jaga-jaga manawa awake lara, kanggo tuku jamune, lan sebageyan kudu ana sing disimpen minangka celengan tembe mburi. Weteng ditaleni singset nganti kaya-kaya ora bisa ambegan. Jaaan adil banget. Kaya dongenge bangsa Cina – para Hoakiau -- nalika sepisanan ngajawa. Pangan saben dinane mung bubur nyel. Ora mangan – mangan sega yen durung bisa gawe omah gedhong. Pancen uripe ya kepenak, saka jalaran anggone setiti sarta nyambut gawe mempeng.
Bu Guru Nelly seneng neng babagan seni, seni campursari. Kegiatan saben dinane ora ana lerene. Esuk mulang, sore isih ngelesi privat, bengi latihan campursari. Apa maneh yen arep ana tanggapan, saben bengi kudu latihan. Mula ora mokal yen awake krasa kesel. Kanggo njaga supaya awake fit mula kerep ngombe jamu. Langganane jamu ngarep pasar gedhe.
Kumpulane campursari Bu Nelly durung patia gedhe, nanging wis wiwit dingerteni tangga teparo. Bu Nelly nduweni swara sing becik. Yen dirungokake sarta dilaras swarane nggrantang turut usuk. Mula wiwit asring ditanggap wong duwe gawe. Bubar tanggapan atine seneng banget. Ora muspra anggone latihan saben wengi.
“Aku ki gumun lho bu. Panjenengan wis duwe putu, ning awake kok kaya isih umur telungpuluhan ki resepe apa bu ?” pitakone kanca nalika lungguhan ing ruang guru.
“Apa lho, lha biyasa wae “, wangsulane bu Nelly.
“Ora duwe resep khusus ngono ta ?”
“Resep khusus apa lho. Pokoke seneng, ati ayem, ora mikir sing aneh-aneh. Rak ya wis”, kandhane bu Nelly karo nyepakake buku-buku sing kanggo mulang. Anggone ngomong banjur diterusake, “Ngene lho bu. Wong ambyur ing jagading seni iku nganggo paugeran telung prekara yaiku : wiraga, wirama, lan wirasa.”
“Apa kuwi ?”, bu Narti nyelani.
“Wiraga, solah bawane awak utawa raga nalika nembang. Wong nembang iku ora kena kaku njekengkeng, kaya wong ngeden. Paugeran iku kudu digatekake temenan. Mula wong sing ambyur ing jagading seni kudu ngudi supaya awake tetep seger. Aja nganti kuru- kurune semangka”
“Maksude ?”
“Yaaa, kaya tong ngglundhung.” Kanca-kanca padha mesem.
“Wirama ?”
“Penyanyi kudu ngerti iramane tembang, endhek dhuwure swara, not, pathet utawa kunci. Swarane aja nganti blero,. Dene wirasa, bisa ngematake utawa ngrasakake isine utawa surasane tembang. Bisa mbedakake lagu sing gembira karo lagu sing agawe trenyuhing ati. Lan iku diwahyake ing praen utawa pasemon, yen basa Indonesiane mimik”.
“Waaah, esuk-esuk wis dha kuliah seni ta ki mau ?”, kandhane pak Hardi sing wiwit mau mung meneng wae.
“Timbang ngrasani alane uwong, rak marahi dosa ta, pak”, kandhane bu Narti.
“Wis saiki dha ndang mulang, kae lho wis bel.”
Bapak lan bu guru padha enggal-enggal tindak menyang kelase dhewe-dhewe.
Karo mlaku menyang kelas, aku nggagas omongane bu Nelly, wirama, wiraga, lan wirasa. Saupama maknane dijembarake, bisa kanggo paugeran manungsa urip neng alam donya. Manungsa urip manut wiramaning alam, kang digarisake dening Gusti Kang Maha Kuwasa. Alaming bocah iya kudu dilakoni kaya dene bocah. Alame wong diwasa lan alame wong tuwa, iya kudu dilakoni kaya dene wong diwasa sarta wong tuwa. Wong tuwa iku sabisa-bisa kudu nyedhaki marang kang Maha Kuwasa. Tuwa iku yen dikerata basa dadi kari ngenteni metune nyawa. Tindak satindak, tembung satembung kudu tansah dijaga. Aja nganti nglarani atine liyan. Pancene ya ana wong tuwa sing ora bisa dadi tuwa. Tingkah lakune isih kaya bocah wae. Manungsa ora bakal bisa ngowahi kodrat.
Wiraga, manungsa dititahake urip neng alam donya, wiwit ana ing guwa garbaning ibu sangang wulan sepuluh dina, banjur lair cenger ngerti alam padhang, anduweni raga kang ringkih. Dening ibu didama-dama, diopeni, digegulang lan digulawenthah supaya ing tembe mburine bisa dadi manungsa kang utama, bisa njunjung drajate wong tuwa, migunani tumrap nusa, bangsa, agama sarta negara, kaya sing disorahake dening mbah Modin nalika maringi ular-ular jagong bayen pitung bengine.
Jejer dadi bocah tumekane diwasa, otot bayune tambah dina tambah rosa , wasana dadi bocah kang jangkep dadi manungsa kang sampurna. Sing lanang dadi manungsa kang gagah prakosa, dene sing wadon mencarake kasulistyane, mencorong prabane. Mratandhani yen wus samekta mencarake wiji supaya bisaa babar, mekar mratah ing saindenging bumi.
Lamun umur setengah abad mendhuwur sing maune otot bayune rosa gagah prakosa, bayune saya suda, banjur bali ringkih kaya bocah cilik maneh. Ing wasana bali sowan marang pangayunaning Pangeran. Ya iki sing diarani sangkan paraning dumadi – samubarang kang asale tuwuh saka Gusti banjur bali menyang pangayunaning Gusti maneh.
Wirasa, praboting urip kang tumanduke ana ing sajroning ati. Manungsa bisa mahyakake rasa seneng lan susah, enak lan kepenak, tresna lan gething. Saben manungsa mesthi kedunungan rasa. Mung manungsa ora mesthi ngerti lan weruh marang dununge lan tumanduke rasa sejati sejatining rasa. Mula bab iki manungsa perlu ngudi lan ngupaya ana ngendi dununge lan tumanduke rasa sejati mau.
Saben manungsa mesthi kepingin enak lan kepenak. Satemene rasa enak lan kepenak iku mung saka condhonging rasa. Rasaning rasa antarane manungsa siji lan sijine ora bakal padha. Ana pawongan sing bisa ngrasakake enak lan kepenak kanggone barang utawa kahanan nanging seje karo wong liyane. Kamangka barang utawa kahanan sing dirasakake mau padha.
Mula yen miturut pamanggihe KGPAA Mangkunagara IV manungsa urip -- ora mung kanggo para panguwasa utawa pejabat --- kudu tansah amemangun karyenak tyasing sasama. Sapa kang bisa ngepenakake rasaning atine wong liya, bakal disuyuti lan dikurmati ing jagading pasrawungan.
Ora krasa aku wis tekan ngarep kelasku. Aku banjur mlebu, mulang murid-muridku.
--- 0 ---
Aku satemene dadi penggemar berate bu Nelly. Saben bu Nelly manggung ora nate absen nonton. Ana ngendi anggone manggung aku ya mesthi nonton. Paribasan tanggapan menyang leng semut, aku ya mesthi nonton. Aku pancen seneng karo bu Nelly.
Nuju sawijining dina, sabubare rapat guru , ana kesempatan omong-omongan wong loro. Sauntara ora ana kanca liya, aku takon marang bu Nelly.
“Bu, panjenengan ora kepingin krama maneh ta ?” pitakonku marang bu Nelly.
“Ya isih pak, ngapa ta ?”
“Ya ra ngapa-ngapa. Aku ki rak dhudha ...” durung tutug anggonku kandha wis disaut dhisik.
“Ra sah macem-macem, aku wis duwe pacar,” wangsulane rada sengol.
“O, ya uwis,” aku banjur klithih-klithih nglungani.
Bubar kedadean dina iku ana owah-owahan anyar. Lageyane bu Nelly seje karo biasane. Saben esuk hp ne wis muni klinthing-klinthing. Wiwit teka dhog neng sekolahan nganti bel mlebu kelas, hp wis muni ora kurang ping sepuluh. Kanca-kanca nganti apal. Saben hp ne bu Nelly muni kanca-kanca padha alok, “Hallo, panggilan pacar “. Dilokake kaya megkono bu Nelly mung mesem wae.
Aku dhewe satemene ya krasa yen bu Nelly kepingin nuduhake pacare marang aku, karo sajak ..... ngece. Aku nya mung trima meneng. Arep ngapa ? Sanajanta ing jeroning atiku krasa mangkel.
--O—
Liburan semesteran wis kliwat. Bocah-bocah wis padha sekolah maneh kaya adat saben. Plataran sekolahan rame bocah-bocah padha playon. Kabeh padha katon seneng, miwiti semesteran anyar. Ora suwe bu Nelly rawuh. Ora kaya biasane. Biasane nitih sepedhah montor saiki mung nitih becak wae. Mlebu ruang guru mripate katon kaca-kaca.
“Ana apa, bu. Sajake kok katon sedhih ?” patakone bu Narti kanca kenthele.
“Aku kapusan,” wangsulane bu Nelly.
“Kapusan apa?”
“Pacarku .......”
“Pacare kena ngapa ?”
“Dheweke nyilih dhuwit limang yuta jarene kanggo ngurus surat.”
“Lha terus ....”
“Ya daksilihi,” wangsulane bu Nelly.
“Terus ....”
“Nganti saiki ora bali-bali.”
Kanca-kanca mung meneng wae, kabeh padha pandeng-pandengan.
“Ra sah dipikir, bu. Dhuwit kena digoleki..”bu Narti ngedhem-edhemi.
“Ora dipikir piye ?. Wong sepedhah montorku ya katut.”
“Haaah.” Aku mlenggong. Batinku ..........
Surabaya, 1 Maret 2011.
sepatu orthopadi
orthoshoping.com
sepatu untuk koreksi kaki pengkor/ bengkok pada balita
kelainan kaki pada balita
Ads orthoshop
Subscribe to:
Posts (Atom)
